Harley-Davidson pakte recent uit met een compleet nieuw Softail gamma. De Dyna’s – onder stunters ook wel bekend als de wheelie-Harleys – bestaan niet meer en voortaan zijn er 8 Softails, waarvan de Fat Bob zonder twijfel de speciaalste is. Deze voormalige Dyna werd op alle gebied verbeterd en ik kon hem uittesten in de buurt van Barcelona.

“34 procent stijver!” Het zou de slagzin kunnen zijn voor een nieuwe soort viagra, al gaat het weldegelijk over de nieuwe Softails. Waar de Fat Bob vroeger beschikte over een motorblok met rubberen motorsteunen, zien we dat het nieuwe 114 cubic inch (1.868cc) Milwaukee Eight motorblok dienst doet als een belast framedeel. Hij is ook in 107-uitvoering beschikbaar, maar het verwende journaille mocht enkel met de 114 aan de slag. De motor werd dus strakker, hij kreeg een krachtiger blok en een bijhorend, agressiever uiterlijk. De designers wilden een statement maken dat de Fat Bob stoerder dan ooit is, iets waar ze naar mijn mening wel in geslaagd zijn ook al moesten daarvoor de iconische dubbele koplampjes wijken.

Sportiever dan ooit

Wie al eens gehaast een bochtig parcours afwerkte op een Harley, weet echter dat de ontwerpers wel meer uitdagingen hadden. Extra grondspeling, strakkere vering en betere remmen, om maar iets te noemen. Zaken die allemaal zonder schroom aan bod kwamen in de persvoorstelling voorafgaand aan de test. H-D voerde een grondig onderzoek uit naar wat motorrijders verlangen van een Softail en ging daarmee aan de slag. Het resultaat vertaalt zich in dingen zoals de nieuwe Showa Dual Bending Valve USD-voorvork, 4 graden extra hellingshoek, een nieuwe 2-in-1 Performance uitlaat, een gewichtsverlies van 13(!) kilo en dubbele vierzuigerremklauwen in het voorwiel.

Advertentie – lees hieronder verder

“Het allroad profiel van de banden past niet echt bij de duistere powercruiser, maar de afgesleten voetsteuntjes en uitlaten verklappen dat de vorige groep testrijders alvast geen gebrek aan grip had.”

Bij een eerste inspectie voor het vertrek, merk ik wel op dat de Dunlop D429 banden (150 breed vooraan, 180 achteraan) zorgen voor een lichte stijlbreuk. Het allroad profiel past niet echt bij de duistere powercruiser, maar de afgesleten voetsteuntjes en uitlaten verklappen dat de vorige groep testrijders alvast geen gebrek aan grip had. Verder is de Fat Bob qua looks de meest extreme Harley, voornamelijk dankzij de dikke banden, donkere afwerking, oversized uitlaat en erg speciale koplamp. Vooral die laatste springt in het oog dankzij haar ietwat vreemde vorm, maar ook dankzij een enorm helder lichtveld.

Dynamisch en Comfortabel

Als ik in het zadel kruip, ben ik meteen fan van de zithouding. Nochtans zit ik normaal liever met m’n voeten wat meer naar achteren, al zijn de ontwerpers erin geslaagd om toch een erg actieve zithouding te creëren. Het rechte stuurtje valt goed in de hand, de tank past perfect tussen de knieën en het zadel is niet te zacht, niet te hard gepolsterd. Het zadel hangt op 710mm hoogte en de Fat Bob dus toegankelijk voor rijders van ieder postuur, op voorwaarde dat ze de 302 rijklare kilo’s de baas kunnen. Dankzij de gekuipte vorm is er niet veel bewegingsruimte, al had ik daar tijdens de (verrassend snelle, lichtjes hooliganistische) testrit nooit last van.

Met de fopsleutel in de buurt, volstaat een druk op de rechter stuurknopjes om het dashboard te doen oplichten. Sommige van de nieuwe Softails (o.a Street Bob en Breakout) zijn voorzien van een erg cool dashboard dat in de stuurhouder is ingebouwd, maar de Fat Bob doet het nog steeds met de teller op de tank. In de analoge snelheidsmeter zit ook een digitaal schermpje ingebouwd, waar we o.a. de tripmeters, het benzinepeil, het toerental en een versnellingsindicator terugvinden. Naar mijn mening zit dit dashboard net iets te laag, dus hopelijk krijgt de volgende generatie ook gewoon de digitale tellerpartij die in het stuur verwerkt zit zoals op sommige andere Softails.

Als een kanonskogel

Met een druk op de startknop begint het motorblok lekker te ronken. Uit de dikke uitlaten komt een mooie, diepe soundtrack die toch niet overdreven luid is zoals sommige Screamin’ Eagle of Vance&Hines aftermarket opties. Ik ben helemaal klaar voor de testrit en na twee kilometer weet ik al dat de combinatie tussen het MW8-blok en de Fat Bob een succes is. Eerder kon ik dit blok al testen in Harley’s Touring-gamma, al komt het misschien nog beter tot zijn recht op deze lichtere machine. Bij het uitkomen van een krappe bocht, lijkt het wel alsof je naar voren gekatapulteerd wordt en bij het opschakelen naar tweede of derde is het geen kunst om de achterband even te doen doorslippen. Tegen de tijd dat de gemiddelde viercilinder supersport naar de achtduizend toeren aan het klimmen is, ben je dus al ettelijke metertjes verder en heb je reeds opgeschakeld. We hadden van de Amerikanen tenslotte niets ander verwacht dan dit soort Hot Rod tactiek om een dik motorblok uit hun zwaarste motor te nemen en hem in een lichter, sportiever rijwielgedeelte te steken.

Helemaal foutloos is de Fat Bob niet, want vooraleer ik een stukje kan doorvlammen, is het wennen aan het gashendel. Hoewel de gasrespons redelijk direct maar voorspelbaar is, zit er te veel zijdelingse speling op het gashendel. En ook wanneer je het gas sluit, valt me op dat je het gashendel nog een stukje naar voren kan doordraaien. Het doet me denken aan de zwaardere Harleys met een achteruitversnelling waar je bij het achterwaarts manoeuvreren gas geeft door in de tegengestelde richting aan het gas te draaien. Een detail, al kan dit volgens mij beter. Bovendien moet je ook wel erg ver doordraaien om het gas volledig open te gooien, waardoor ik – met m’n relatief kleine handjes – me soms moet haasten om terug bij het remhendel te geraken.

Lijntjes trekken

Zodra je echter het dikke remhendel streelt met twee vingers, bijten de vierzuigers zich vast in de dubbele remschijven vooraan. De USD-vork zakt een beetje in en om helemaal stabiel tot stilstand te komen, pak ik er graag een beetje achterrem bij. Een uit de kluiten gewassen rempedaal nodigt uit om vol met je voet door te stampen, al had het pedaal naar mijn mening net iets hoger mogen staan. Vermoedelijk hebben langere rijders hier minder last van. Maar remkracht is er dus meer dan genoeg en als je tijdens het remmen ook nog een paar versnellingen terugschakelt, wordt het al snel een spelletje om de achterband uit evenwicht te brengen en zwarte lijnen op het asfalt te trekken.

Bij dat terugschakelen schiet meteen Harley’s ‘Built to Last’ slogan me door het hoofd, want de schakelacties zijn redelijk zwaar en worden begeleid door een luide ‘clac’. Een paar keer overkomt het me dat ik te zacht schakel en dan durft de bak uit versnelling te schieten of simpelweg niet te schakelen. Ik concludeer dus dat H-D versnellingsbakken te vergelijken zijn met kleine kinderen: op regelmatige basis een goeie educatieve tik en alles komt in orde. (Wees gerust, ik heb geen kinderen.)

Spierbundel

Die vergelijking valt trouwens door te trekken naar het stuurgedrag want met een 150’er vooraan is het werken geblazen. Jawel, de Fat Bob is absoluut een gooi-en-smijt motorfiets, zolang je de teugels kort houdt. Onderstaand filmpje illustreert dat het betere bochtenwerk absoluut geen probleem is, al vergt het wel een dosis spierballenwerk en concentratie. Ga je te vroeg op het gas, of snij je de verkeerde lijn aan, dan haalt het gewicht van de Fat Bob de bovenhand en is het alle hens aan dek om te corrigeren. Maar eens de Fat Bob op een goede koers zit, dan lijkt het weer alsof hij überstabiel op rails de bocht doorloopt.

In Catalonië, waar alle wegwerkers permanent dronken zijn en geen rechte weg te vinden is, raken de voetsteuntjes zo nu en dan het asfalt. Ongetwijfeld zal dit voor sommige mensen een afknapper zijn, al vind ik persoonlijk dat de grondspeling best wel meevalt. Als je er een beetje rekening mee houdt, raak je de voetsteuntjes zelden en in vergelijking met ongeveer elke andere Harley is er geen vuiltje aan de lucht. Voor een powercruiser biedt de Fat Bob dus een enorm compleet pakket dat moderne technologie en rij-eigenschappen koppelt aan oldschool looks en typische H-D ‚Good Vibrations’.

De Afrekening

Fat Bob was ooit misschien een lompe dikkerd, al heeft hij anno 2017 duidelijk de fitnesszaal ontdekt. Onder de mooie oldschool rondingen zit voldoende spierkracht, want met 145Nm koppel (en zelfs 155Nm voor de 114!) trekt hij de stenen uit de grond. En naast het vernieuwende Milwaukee Eight motorblok, kreeg onze fitnessboy ook nog eens een strakker rijwielgedeelte en uitstekende remmen. De vanafprijzen van 17.800 euro (BE) en 20.950 (NL) voor de 107 zijn niet min en die van de 114 (19.600€ BE, 23.000€ NL) al helemaal niet. Maar je krijgt er wel de sportiefste Harley sinds de XR1200 voor in ruil, dus aan jou de keuze.

Remmen

Sommige rijders geloven nog steeds dat Harleys per definitie slecht remmen. Ik kan enkel concluderen dat die mensen nooit met een Softail gereden hebben, en zeker niet met de Fat Bob. Dubbele vierzuigers in het voorwiel zorgen voor een stevige portie remkracht, enkel het remhendeltje zou iets fijner (en evt. instelbaar) mogen worden. De tweezuiger achteraan is perfect om de motor tijdens het remmen te stabiliseren – of om hier en daar een remspoor te trekken.

Motorblok

Het 114 Milwaukee Eight motorblok is een koppelmonster zonder gelijke. Zelf in derde versnelling kan je bij lage toeren het achterwiel redelijk eenvoudig aan het driften krijgen. Vanaf amper 1.100 toeren trekt deze motor hard door naar de 5.000 toeren en bij 3.500 o.p.m. levert hij maar liefst 155Nm koppel.

Dashboard

Het dashboard van de Fat Bob bestaat uit een enkele analoge snelheidsmeter op de tank, met daarin een digitaal schermpje. Via een knop op de linkerstuurhelft kan je door het menu scrollen en daarin vind je een toerenteller, versnellingsindicator, tripmeters, het benzinepeil, de motortemperatuur en een odometer.

Technische Fiche
Harley-Davidson Fat Bob 114 (ook beschikbaar als 107, klik hier voor specificaties)

Motor: 1.868cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde tweecilinder

Max. vermogen (zonder beperking): n.b

Max. koppel: 155 Nm

Transmissie: zesbak, riem

Frame: stalen buizenframe

Voorvering: Showa voorvork, niet regelbaar

Achtervering: Showa monoshock, regelbaar qua veervoorspanning,

Voorrem: dubbele 320 mm schijf met 4zuigerremklauw

Achterrem: enkele schijf met 2zuigerremklauw

Banden voor/achter: 150/80-16 / 180/70-16

Drooggewicht: 296 kg