Vanaf het begin is erop gehamerd: de originele DS was een Citroën, en dat zal zo blijven. Zowat alles wat het model zo iconisch maakte, zoals het avant-garde design en de innovatie in dienst van het comfort, blijft het voorrecht van Citroën. Het merk DS heeft maar één ding geërfd: de Franse luxe. En het heeft er een missie van gemaakt om dit concept opnieuw uit te vinden, af te stoffen, om het te maken tot wat het twintig jaar geleden ophield te zijn: een alternatief voor de Duitse overheersing in het premium segment.

Maar dat wisten jullie natuurlijk al. Het is vooral voor mezelf dat ik het herhaal, om me te verplichten het te accepteren. Want ik koester nog steeds een klein geheim verlangen om ooit een neo-retro visie van de “echte” DS onder ogen te krijgen. Daarom moet ik me dwingen hier niet te zoeken naar de kleinste verwijzing naar de illustere Citroën. Het lijkt echter dat men ook bij DS niet helemaal aan die drang kon weerstaan, zoals blijkt uit de kleine knipperlichten in de bovenhoeken van de achterruit. Maar verder moet je de auto bekijken met een frisse blik, met andere referenties. Die van de directe concurrenten van de DS 9: Mercedes C-Klasse, BMW 3-Reeks en Audi A4. En gezien de afmetingen zelfs de Mercedes E, BMW 5 en Audi A6.

Verfijning

Vanuit esthetisch oogpunt gaat de vergelijking niet meteen op. Want in tegenstelling tot de legendarische Citroën, die we moeten vergeten, is de DS 9 geen echte blikvanger. Tenminste op het eerste gezicht. Zijn generieke trekken zijn noch conservatiever noch origineler dan die van zijn rivalen. Het is een bijna een klassieke berline, behalve dat het de enige in deze klasse is die geen profiel “met koffer” heeft. DS trekt wel graag parallellen tussen zijn auto’s en luxeproducten “made in Paris”. Lederwaren, zilverwerk, haute couture… Producten gekenmerkt door de aandacht voor details.

Als je hem van dichterbij bekijkt, zie je dat de DS 9 ver van gewoon is. Er is de “sabel” van geguillocheerd aluminium op de motorkap, de koplampen met diamanteffect, de schubvormige achterlichten, de verzonken deurklinken, de grille met een 3D-effect… Ja, je zou de DS 9 gewoon kunnen voorbijlopen. Maar als je er vlakbij staat aan het rode licht of in de files, en je de tijd hebt om hem goed te observeren, zullen al deze kleine details uiteindelijk een heel mooie indruk achterlaten en je ervan overtuigen dat de DS 9 inderdaad anders is.

Advertentie – lees hieronder verder

Een andere visie

Het interieur dan. Hier is het duidelijk dat DS zich aan zijn belofte houdt om een alternatieve visie op luxe te bieden. De verschillende sferen getuigen steeds van een voortreffelijke smaak, een perfecte harmonie en een buitengewone kwaliteit. DS wijst er trouwens een beetje venijnig op dat zelfs de Duitsers steeds vaker “de kosten beheersen” door hier en daar te bekibbelen op de kwaliteit van de kunststoffen. Dit is correct en het is inderdaad moeilijk om in de DS goedkope plastics terug te vinden. Die verfijning vind je ook terug in de Alcantara, het gewatteerde leder in de stijl van Channel handtassen, het hoogwaardige leder, de bekleding van het dashboard tot aan de voorruit, de inmiddels beroemde stoelen met de look van een horlogebandje, de kralenstiksels, de fijn gesculpteerde bedieningselementen (audiovolume, elektrische ramen, enz.)… Echt prachtig en zelfs bijzonder gedistingeerd. Het is, we komen er nog op terug, echt anders. In zulke mate zelfs dat de interieurs van de andere merken ineens erg banaal lijken. Wat natuurlijk niet te rijmen valt met exclusiviteit.

De DS 9 pakt ook uit op technologisch vlak. In de eerste plaats via het uiterst complete geconnecteerde multimediasysteem, met een groot touchscreen. Het configureerbare digitale dashboard laat dan weer een dubbele indruk na. Aan de ene kant is het ontwerp misschien te “speciaal”. Aanvankelijk raak je er niet wijs uit. Maar het is anderzijds ook een manier om zich te onderscheiden. Trouwens, inventieve dashboards die soms ten koste van de leesbaarheid gaan, was dat geen signatuur van het huis?

Eigentijds

Op mechanisch gebied is de DS 9 bij de tijd, omdat hij slechts één concept aanbiedt: de plug-in hybride benzinemotor. Bij de lancering zijn twee versies beschikbaar. In de eerste leveren de 1.6 benzinemotor en de elektromotor samen 225 pk. In de tweede, de E-Tense 4×4, zorgt een tweede elektromotor op de achteras dat het vermogen oploopt tot 360 pk. Kenners zullen hierin de aandrijving van de Peugeot 508 PSE herkennen. De DS beschikt over een 11,9 kWh batterij, die een maximaal rijbereik van 48 km belooft en toelaat de 225 pk-versie te homologeren met 1,5l/100km en 33g CO2/km. Voldoende om de auto goed in de fleetmarkt te positioneren.

Wij hebben de versie met 225 pk getest, met een mechaniek die onderweg vergelijkbaar is met de andere voertuigen van de groep: krachtig en soepel, kortom aangenaam. Rijden in de elektrische modus is hier een aanrader, omdat dit toch een auto is met zeer hoge ambities op vlak van comfort. Terecht, want comfort is hét punt dat men associeert met de letters D en S.

Gemiste kans?

De interieurruimte is perfect. De DS 9 rust op de langste versie van het platform dat ook onder de Peugeot 508 steekt, en biedt één van de riantste zitplaatsen achteraan in zijn segment (dat van de Audi A4). De 9 krijgt ook standaard een gestuurde ophanging, die rekening houdt met oneffenheden dankzij scanners die de weg voor de auto ‘afspeuren’. Een snufje dat je bij de Duitsers slechts twee categorieën hoger vindt. Dit systeem is echt efficiënt. Niet genoeg om alle hobbels en putten volledig uit te wissen, maar voldoende om de scherpe kanten af te ronden en een comfort te bieden dat wolliger is dan elders. Maar toch kan je de vraag stellen of DS geen kansen heeft laten schieten. Ik zou bijvoorbeeld graag een sterkere stuurbekrachtiging gezien hebben, zelfs als zou dat betekenen dat ik daarvoor een beetje stuurprecisie moet opofferen. Ook daarin kon DS zich onderscheiden van de Duitsers. Maar nog belangrijker: waarom zijn de stoelen harder dan bij Citroën, waar het lichaam door het ‘magische schuim’ zo verwend wordt? “Omdat we een onderscheid tussen de merken willen maken “, reageert DS. Maar wie gaat in godsnaam de twee merken nog verwarren? Omdat de stoelen te zacht zijn? Komaan! Het is vooral raar dat je lekkerder zit in een C3 dan in een DS 9… En ik denk dat dit het ultieme verschil had kunnen zijn ten opzichte van de Duitse stoelen, die vaak iets te hard zijn.

Conclusie

Het venijn zit in de details. En als de DS 9 het op één detail laat afweten, laten alle andere hem toe zijn doel te bereiken: anders zijn, zonder minder goed te zijn. Is dit de terugkeer van Frankrijk naar de top in de premium wereld? Wij hopen van wel, al was het maar omwille van de diversiteit.