RETROTEST Chevrolet Caprice Classic (1992): op z’n...

Uit economische overwegingen werd de 5.0 V8-motor overgenomen van de oude generatie, net als de ophanging. De designers van het huis gingen aan het werk om een nieuwe look te bedenken.

Aan inspiratie hadden ze blijkbaar geen gebrek, want het koetswerk werd veel gestroomlijnder en minder massief dan ervoor. Als ‘fullsize’ model was de nieuwe Caprice toch nog bijna 5,50 meter lang en de grote koetswerkoverhangen (vooral achteraan) maakten de auto relatief zwaar.

Net als bij het vorige model, ontwikkelde Chevrolet ook een breakversie met gigantisch veel binnenruimte. Het nieuwe modeljaar 1991 werd eind 1990 gelanceerd en kreeg talrijke technologische verfijningen, zoals standaard ABS of afstandsbediening voor de deurvergrendeling.

In de eerste plaats om te voldoen aan de noden van de politie, werd een 5.7-versie met 208 pk ontwikkeld. Die verscheen later ook in de catalogus.

Advertentie – lees hieronder verder

Matig succes

Ondanks een aantrekkelijke technische fiche bracht de Chevrolet Caprice niet het verwachte succes. Hij werd vooral in Amerika verkocht en maar met mondjesmaat geëxporteerd naar de Europese markt. Hier bleek vooral de breakversie populair… om te transformeren tot lijkwagen.

In 1993 kreeg de Caprice een facelift die in de eerste plaats de achterkant meer in evenwicht bracht, want die had al veel kritiek te verduren gekregen. Deze update gaf dit model – door veel Amerikanen ‘walvis’ genoemd – een tweede adem.

Een jaar later kreeg hij nieuwe V8-motoren: een 4.3 (203 pk) en een 5.7 LT1 (264 pk). Die laatste viel in de smaak bij de politie en transformeerde de sedan tot een formidabele achtervolgingsauto.

Helaas woedde er hevige concurrentie binnen het Chevrolet-gamma en won de Lumina, een sedan uit de middenklasse, de gunst van de klanten. In die tijd was er ook stilaan interesse in SUV’s, die beetje bij beetje de fullsizemodellen begonnen te vervangen. In 1996 rolde de laatste Caprice Classic van de band. In vijf jaar tijd werden 689.257 exemplaren gebouwd.

Toevalstreffer

Tussen Maxime en deze Chevrolet Caprice Classic uit 1992 was het afgelopen januari liefde op het eerste gezicht. Nochtans was deze veelzijdige verzamelaar niet meteen van plan om een Amerikaan te kopen, hij zocht namelijk een oude Mercedes.

In Nederland vond hij echter per toeval deze auto, geïmporteerd uit Texas, met amper 97.000 mijl op de teller en in zeer goede staat. Een zeldzame LTZ-versie bovendien, het meest luxueuze uitrustingsniveau in die tijd. Hij beschikt hierdoor over dezelfde mechanische kenmerken als de politiewagens, onder andere een zelfsper.

Na een groot onderhoud en de vervanging van de gebarsten voorruit, slaagde de auto met vlag en wimpel voor de technische keuring en mocht hij in België op de weg.

Appartement op wielen

Zodra je deze Caprice Classic nadert, brengen de buitensporige maten je als Europese automobilist toch wat van de kaart. Alles is hier extra groot en zwaar: de grote deuren geven toegang tot een interieur dat bestaat uit twee zitbanken die even comfortabel zijn als jouw sofa thuis.

Hij werd ontworpen om maximaal zes personen te vervoeren en is hierdoor zo breed dat het onmogelijk is om je elleboog op de deur te laten rusten tijdens het rijden. Nog indrukwekkender is de enorme kofferbak: je zou er probleemloos enkele lichamen in kunnen vervoeren, zoals in de betere maffiafilms.

Deze sedan mikte destijds op de hogere middenklasse. Dat merk je door de mix van luxueuze details, zoals de lederen bekleding of de weelderige uitrusting (elektrische zetels, airconditioning, cruise control, een geïntegreerde Bose-radio enzovoort).

Helaas zijn er ook minder geslaagde details, zoals het valse hout op het dashboard (100 procent synthetisch) of de zeer goedkope kunststoffen. Geen twijfel mogelijk, we zitten in een Amerikaanse auto die destijds vrij goedkoop werd verkocht.

Een voorbeeld van een opmerkelijk detail – met een klinkende naam bovendien – is de Twilight Sentinel. In werkelijkheid gaat het gewoon om koplampen met regelbare uitdoofvertraging na het uitschakelen van het contact.

Een jacht voor de weg

De V8 klinkt heel discreet in vrijloop en is mooi ingewerkt. Je moet al echt de oren spitsen richting uitlaat om een licht geroffel te horen. Net als veel Amerikaanse auto’s uit die tijd, bevindt de selectiehendel om de Drive-modus in te schakelen zich achter het stuur.

De versnellingsbak telt vier verhoudingen (3+1 overdrive). De 5.0 V8 van de Caprice ontwikkelt maar 172 pk en 346 Nm en dat maakt van deze auto verre van een spurter. De motor is daarentegen wel ongelooflijk zacht en dat past heel goed bij het rustige karakter van de auto.

Terwijl je heel comfortabel zit en op het koppel rijdt, zie je de weg opduiken zoals in een cinema. Met een rode zone die start kort boven de 5.000 tr/min houdt de V8 ervan om bijna onmerkbaar te spinnen bij lage toerentallen, zoals een grote kat.

De besturing is extreem bekrachtigd en weinig communicatief, waardoor het niet altijd gemakkelijk is om de stand van de wielen te voelen. Dankzij de zeer soepele ophanging zweeft de Chevrolet als het ware over de weg en onderdrukt hij de snelheidsbeleving. Je moet kijken naar de snelheidsmeter (zowaar digitaal) om je ervan bewust te zijn dat je aan een stevig tempo rijdt, zonder te forceren.

Deze auto is duidelijk ontworpen om lange ritten gezapig af te leggen zonder moe te worden (al is hij ook in staat om snel te gaan) en vervult zijn taak zoals het hoort.

Het heeft dus geen zin om de Caprice op te jagen, want daar houdt hij niet van. En hij laat ook snel voelen dat zulke streken slecht kunnen eindigen, zelfs al blijken de remmen zeer doeltreffend.

Met een leeggewicht van 1.850 kg is deze auto uiteraard niet zo lenig als een danseres in een casino in Las Vegas. Je kunt beter genieten van het landschap en profiteren van het vorstelijke comfort.