Nieuws Triumph : Ontdek de laatste nieuwtjes

In de laatste aflevering van The Grand Tour rijdt James May rond in een Triumph Stag, een auto waarin veel kijkers nu interesse tonen.

Triumph lanceert een nieuwe versie van de monsterlijke Rocket III, die met zijn 2,5 liter driecilinder pronkt met de grootste cilinderinhoud op de markt van motorfietsen.

Slechts enkele weken geleden werd op de EICMA het doek nog maar van de nieuwe Tiger 1200 gelicht en nu mag ik hem al aan de tand voelen. Of ik van die grote tijger schrik heb? Bijlange niet, ik kijk naar dit weerzien uit. Woorden zoals ‘comfortabel‘ en ‘vriendelijk‘ kleuren mijn herinneringen aan die laatste pittige herfstrit eerder dit jaar. Helaas voor de Tiger, hij heeft het woud niet voor zich alleen. Vandaar dat diens klauwen voor het jaar 2018 nodig moesten worden bijgevijld en onderging hij een flinke update. Immers, met comfort en vriendschap maak je geen ‘koning van de jungle’. Tja, what’s in a name?

Toen in 1994 de eerste Triumph Speed Triple werd gelanceerd, was dit pure hardcore. Als in puur, compromisloos… met een ruwe diamant in de kern die smeekte om snelheid en wegmisbruik. Sterker nog: het was de originele supernaked. Maar wat schiet er anno 2018 over van die glorie?

The middle of nowhere voor motorrijders? Die plek die ligt daar waar de GPS-batterij plat is, het oriëntatievermogen het begeeft en je smartphone geen ontvangst heeft. Meestal is er geen benzinestation in de buurt en je zal zien dat het vaak ook de locatie is waar je motor toch nét een ander mechanisch geluidje begint te maken. Ik bezocht die plek afgelopen week voor de presentatie van de Triumph Tiger 800 en kan al niet wachten om terug te keren.

De Britse motorfabrikant Triumph en tweevoudig wereldkampioen AMD Custom van de Belg Fred Krugger slaan de handen in elkaar om deel te nemen aan de Sultans of Sprint 2018.

Exact tien jaar geleden bracht Triumph de originele Street Triple uit. Op dat moment was ik 19 jaar oud, en lichtjes geschokt door het enorme ”schijt aan de wereld”-gehalte van deze motor. De ultieme hooliganbike kwam pas echt tot zijn recht kwam met het voorwieltje en een middelvinger hoog in de lucht. De onorthodoxe dubbele koplampjes en gifgroene kleurstelling stonden symbool voor een gigantische Fuck You in de richting van de perfectionistische, afgeborstelde racers van weleer.

De Triumph Scrambler werd in 2006 geïntroduceerd als een ode aan de rijke geschiedenis van het merk. De retro-softroader is een moderne herinterpretatie van legendarische Triumph’s zoals de TR5 en TR6 Trophy die in de jaren ‚60 grote roem verwierven – niet in het minst dankzij Steve McQueen in The Great Escape. Maar 2006 is alweer een hele tijd geleden en inmiddels zijn er andere Scramblers op de markt. Reden genoeg voor de Engelsen om de Street Scrambler te introduceren.

Op zoek naar een Triumph TR6 om als oldtimer in te schrijven? Misschien zit jouw toekomstige aankoop wel tussen deze 5 exemplaren die momenteel op Autoclassic.be te koop worden aangeboden, dé referentie voor oldtimerzoekertjes…

Op zoek naar een hippe Triumph om als oldtimer in te schrijven? Misschien zit jouw toekomstige aankoop wel tussen deze 5 Triumphs die momenteel op Autoclassic.be te koop worden aangeboden…

Wie het motorlandschap vandaag bekijkt, ziet een tweestrijd. Langs de ene kant heb je de high-tech machines, gemaakt met het oog op snelheid en sensatie. Aan de andere kant zitten de neo-retro’s die nog steeds bezig zijn aan een sterke opmars. Ook deze bakken bieden rijplezier, maar de looks zijn minstens even belangrijk. Triumph is het merk bij uitstek dat gesplitst wordt door deze scheiding van klassiekers en hypermoderne asfaltvreters en ik maakte de vergelijking tussen de Speed Triple R en diens oldschool tegenhanger, de Thruxton R. Op circuit, where else? “Hoezo, je gaat die bloedmooie Thruxton toch niet afjakkeren op Zolder?” is het eerste wat ik te horen krijg als ik de motoren uit de MaxxCamionette haal. Hoewel het nog vroeg is, staat het Inter-Track team al klaar om circuitrijders te ontvangen en vanaf de eerste seconde steelt de Thruxton de show. We zeiden het reeds in een eerdere test van de Thruxton en de Thruxton R: Triumph verdient qua design een dikke pluim voor deze motoren. Alle XSR’s, RnineT’s of andere neo-retro’s terzijde is er niets wat het totaalpakket van de Thruxton benadert. Over iedere ontwerplijn is nagedacht – in het bijzonder het kontje. My god, wat een kontje – en de afwerking is uitmuntend. De ‘R’ is het topmodel dat bovendien gepimpt werd met Öhlins-vering en Brembo-remmen, dus we veronderstellen dat ding niet enkel show, maar ook voldoende go in huis heeft.

Hoe maak je het onderscheid tussen een hipsterbike en een moderne klassieker? Geen gemakkelijke vraag, en het antwoord hangt ongetwijfeld af van persoon tot persoon. Toch lijkt iedereen het er unaniem over eens dat Triumph’s retrobikes een authentiek schot in de roos zijn, zonder enige hipsterallure. En dat is niet anders voor de gloednieuwe Bonneville Bobber. Ik geef het toe, toen ik de motor een paar maanden geleden voor het eerst zag, was ik niet onder de indruk. Zat er echt iemand te wachten op nog een extra Triumph retro? Na een resem klassieke Bonneville’s, de Street Twin opstapper, de zandhappende Scrambler en de sportieve Thruxton zouden ze in Hinckley toch ook eens mogen focussen op een opvolger voor de Street Triple of de Daytona, niet? Op die laatste vraag krijgen we binnenkort hopelijk een antwoord, al is het intussen duidelijk dat de Bobber misschien wel de belangrijkste motor binnen Triumph’s classic-gamma zal worden. Belangrijke BobAlthans dat leid ik af uit het feit dat Triumph nooit eerder zoveel pre-orders kon noteren als voor hun gloednieuwe Bonneville Bobber. Nog voor iemand een testrit kon maken, blijkt het een potentieel kassucces en dat mag je dan enkel wijten aan het uiterlijk. Terwijl de meeste fabrikanten en custombouwers vasthouden aan de scrambler- en cafe racer stijlen uit de sixties en seventies, koos Triumph dit keer resoluut voor een Bobberlook uit de jaren ’40 en ’50. We krijgen dus een motor voorgeschoteld die opvalt dankzij zijn ‘hardtail’-stijl met een kort éénpersoonszadel en een dik koppelrijk 1200cc motorblok. Ik trok alvast naar Madrid om uit te zoeken of de laatste toevoeging aan de Bonneville-familie de hype kan waarmaken.

Om eerlijk te zijn, was ik niet zo’n fan van de vorige Triumph Thruxton. Hij zag er wel fraai uit, maar de zithouding met de lage stuurhelften was rete-oncomfortabel terwijl de paralleltwin uit de Bonneville amper voldoende animo en pit ten toon spreidde om die overbelaste polsen enigszins te ontlasten. En dan heb ik het nog niet gehad over de vering en remmen. Kortom, de oude Thruxton zag er retro-sportief uit, maar was het niet. Met de nieuwe lijkt daar verandering in te komen… Eye CandyHoewel de nieuwe Triumph Thruxton er nog steeds retro uit ziet, merk je meteen dat Triumph hier geen half werk heeft verricht. Een enkele blik op de R-versie en wie iets van motoren kent heeft onmiddellijk door dat dit geen flauwe kattenpis betreft. Tenminste al niet wat het rijwielgedeelte betreft: goudkleurige, volledig regelbare Showa Big Piston USD, Öhlins achterschokdempers, radiaal gemonteerde Brembo monobloc vierzuigerklauwen en een radiale rempomp, Pirelli Diablo Rosso Corsa rubbers. Kwijldoekje, iemand? “Allemaal dure opties,” hoor ik u al zeggen? Nope, het zit standaard op de R die 2.000 euro meer kost dan de basisversie. Daar waar de R helemaal vooraan stond wanneer de rijwieltechnische componenten werden uitgedeeld, lijkt het alsof de basisversie zich ruim had overslapen en het noodgedwongen moet stellen met wat er nog overbleef: heel basic vering en een verouderde reminstallatie met een axiaal pompje en simpele tweezuigertangen. De gewone Thruxton mikt duidelijk op de rustig rondtuffende opa, terwijl er met de R wordt gedongen naar de gunsten van sportieve stuurjongens. Zij die verleid kunnen worden door een klassiek lijnenspel maar alleen als het ding ook nog de bocht om wil en stevig aan de ketting trekt. Nieuw hart, dapper hartVreemd genoeg hebben beide motoren exact dezelfde motorspecificaties. Beide krijgen ze de 1200cc motor zoals hij ook in de Bonneville T120 zit, maar dan opgekieteld van 80 naar 97 pk. Het koppel stijgt daarbij van 105 naar 112 Nm, met dank aan een lichtere krukas en een andere luchtfilterkast. Vergelijk je de nieuwe Thruxton echter met de oude 900, dan is het verschil nog groter, want die kwam niet eens aan 70 pk. Naast deze forse prestatiestijging werd er vooral gewerkt aan de optische presentatie van de paralleltwin en dat zie je. De radiator zit discreet zwartgelakt tussen de voorbochten van de uitlaat in, het hele koelcircuit loopt in het blok en langs de buitenzijde ziet het er gewoon ultrastrak en netjes uit. Diepe koelribben, fraaie deksels en nergens een slordig draadje of kabeltje. Netjes afgewerkte motoressentie met andere woorden en zo ziet de Thruxton er ook in zijn geheel uit: basic, elegant, mooi en vrij van alles wat overtollig is. Onderhuids echter, blijkt de Thruxton stiekem up to date met ride-by-wire, drie rijmodi, tractiecontrole, uitschakelbaar abs en een nieuw slip assist koppelingssysteem waardoor de koppeling van de zesbak amper kracht van je linker hand vraagt. Ook mooi is dat de klassieke tellerpartij vrij is van knopjes aangezien het aansturen vanop het stuur gebeurt, terwijl de LED-verlichting achteraan en de koplamp met herkenbare daytime running lights wat mij betreft de kersen op de taart zijn. 160 tinten grijsOp papier klinkt het allemaal geweldig, maar hoe zit het in de praktijk? Ga je ‘m vergelijken met de vorige Thruxton, dan kan je meteen een zak lyrische bijwoorden leegschudden. Er zit pit in, hij heeft veel koppel onderin, trekt lekker door. Hij heeft duidelijk meer karakter, voelt voller en volwassener aan en laat zijn voorganger in elke acceleratie zonder twijfel ter plekke achter. Dat gezegd zijnde, was die voorganger ook wel erg plat en sloom. Vergelijk je het blok met andere, moderne motoren, dan kan je de prestaties vergelijken met die van een middenklasser: aangenaam en voldoende voor sportief plezier op straat, maar zonder overweldigend te zijn. Op motorisch gebied is hij vooral lekker vol en gemakkelijk in de omgang. De koppeling is echt licht te bedienen, de zesbak schakelt kort en zacht terwijl het blok wat ‘good vibes’ produceert zonder overmatig te trillen. Hij heeft niet de nukken van een echte klassieker en laat zich veel nonchalanter berijden wat de dagelijkse inzetbaarheid alleen maar ten goede komt. Toch is het evenmin een karakterloze motor, want de twin klinkt lekker en hij laat zich ook met plezier in de toeren jagen wanneer je daar zin in hebt. Yep, je kan ze zelfs verleiden tot lekkere wheelies die je inzet in tweede, daar waar je op de vorige Thruxton een hijskraan nodig had om het voorwiel in de lucht te krijgen. Daarnaast is de zithouding ook verrassend ergonomisch verantwoord en zelfs de op de stuuruiteinden gemonteerde spiegels blijken efficiënt. Enige minpuntje is dat het blok aan de rechterzijde heel veel warmte produceert waardoor je zelfs op de snelweg af en toe je rechter been van de tank weghaalt om het te laten afkoelen in de rijwind.

In essentie heeft een motorrijder niet veel meer nodig dan de wind in zijn gezicht en een motorblok tussen de benen. Extra comfort, pk’s en elektronische rijhulpjes kunnen leuk zijn, maar soms is het goed om terug naar de basis te gaan met een basic tweewieler als de Triumph Street Twin. Keep It Simple, Stupid

In 1994 kwam Triumph op de proppen met de Speed Triple. De motor stond synoniem voor hooliganisme, terwijl zijn looks duidelijk verwezen naar de cafe racers uit de sixties en seventies. Voor 2016 is Triumph al toe aan de zesde generatie Speed Triples en nu het design van de ‘Speed’ gelikter dan ooit is, lijkt het er ook op dat hij wat van zijn wilde haren heeft verloren.